Humarhúsið

Í einu fallegasta húsinu í Bernhöftstorfunni er veitingastaðurinn Humarhúsið og hefur verið þar síðan 1995. Á þessum stað er farin dálítið önnur leið í innréttingum og skreytingum heldur en á hinum veitingastaðnum í torfunni því hér er það einfaldleikinn og smekkvísin sem ræður. Sami stíll er á humarhusid.is, góðri heimasíðu veitingastaðarins. Hreint og hlýlegt er það sem mætir manni en heldur þótti mér kynlegt að standa í anddyri og ræða við móttakarann handan við þykk, hálffrádregin gluggatjöldin sem skilja innganginn frá salnum, svolítið eins og ég væri að sníkja að fá að koma inn. Þegar inn er komið blasir við einstaklega aðlaðandi salur með snyrtilega dekkuðum borðum og fáum aukahlutum. Ég var á báðum áttum þegar þjónninn vísaði okkur til sætis við borð milli tveggja sem þegar voru setin í salnum. Rétt er að það komi fram að þetta var á mánudagskvöldi og það frekar rólegu. Þegar leið á kvöldið áttaði ég mig hinsvegar á því að þarna hafði reynslan ráðið og staðsetning valin af mjög ásettu ráði. Okkur sem þarna sátum á þremur borðum leið fljótlega eins og staðurinn væri þéttsetinn og allir gátu slakað á og átt samtöl. Ef lengra hefði verið milli borða hefðu allir verið að hvísla og pískra og hver heimsókn þjónsins hefði orðið pínlega áberandi í þögninni. Svo er á hreinu að þjónninn hafði betri yfirsýn á borðin svona þétt og gat sinnt öllum nánast í einu, ég þurfti aldrei að bíða eftir aðstoð, hún var alltaf komin á sömu stundu, tækni sem “yngri” þjónar mættu tileinka sér og þeir ófaglærðu munu sennilega aldrei fatta. Ef ég ætti að finna eitthvað að þjónustunni þetta kvöld þá væri það ef til vill að helsti styrkur Humarhússins er um leið þeirra eini veikleiki. Sömu aðilar hafa haldið um stjórnartaumana árum saman og þjónninn okkar þetta kvöld hefur unnið þarna frá upphafi. Um leið og þetta gefur til kynna mikinn stöðugleika er svolítið eins og maður sé kominn inná þeirra yfirráðarsvæði. Þjónninn þjónar ekki heldur gengur um beina. Hreint og beint en ópersónulega, og já, aftur hafði ég á tilfinningunni að ég væri svolítið eins og að sníkja. Ekki þó í fjárhagslegum skilningi því Humarhúsið er ekki ódýr staður. En að matnum; ég hef víða farið og borðað mikið og fjölbreytt en á Humarhúsinu gerðist það ótrúlega að tvisvar sama kvöldið smakkaði ég nokkuð sem ég hef aldrei smakkað áður. Hið fyrra var forréttur, önd með shiso, mango og lime, alveg ótrúlega góður réttur. Tilfinningin, þó ekki bragðið, var eins og þegar maður setti edik í fyrsta sinn í munninn, alveg gersamlega framandi. Ég smakkaði líka humarsúpuna, einhverja þá bestu sem ég hef fengið hér á landi, en öndin sló allt út. Það yrði erfitt að toppa þessa byrjun. Humarveisla var í sigtinu og boðið var uppá “brot af því besta”, þrennskonar humar, grillaðan, með gratin sósu og kanadískan, sem er aðeins grófari en okkar. Á matseðli er talið upp salat og hvítlaukur sem meðlæti en á diskinum var auk þessa, stórundarleg hrúga af litlum, ljósleitum kúlum. Allskonar hugsanir kviknuðu um hvað þetta gæti eiginlega verið, hrogn einhvers óþekkts stórfisks eða stökkbreytt kúlulaga risahrísgrjón. Einn möguleiki var að bakatil í eldhúsinu væri illa launaður starfskraftur af erlendu bergi brotinn sem sæti daglangt og rúllaði kúlurnar úr deigi á borðinu, með fingurgómunum. Hann væri meira að segja orðinn svo fær í þessu að hann gæti rúllað tíu í einu, eina undir hverjum fingri. Á diskunum tveimur væri þá um eitt og hálft dagsverk af kúlum. Þessar kúlur voru hið síðara af því sem ég hef aldrei smakkað fyrr en þarna. Ég fékk að vita að þetta fyrirbæri er Israelskt couscous, passar ótrúlega vel með humrinum. Eins og ég óttaðist þá náði aðalrétturinn þó engan veginn að toppa forréttina og mér finnst ég þurfi að heimsækja Humarhúsið aftur vegna þess að þeir eiga að geta gert betur, humarinn er jú þeirra aðalmál. Með þessu drukkum við Alsace Pinot Gris, og Reserve Personelle er unaðslegt hvítvín, gullið og ilmandi. Kláruðum vínið á efri hæðinni þar sem er betristofa og þótt við værum ein þar var kveikt á öllum kertunum. Það gaf hlýlegt og rómantískt yfirbragð. Heldur þykir mér Humarhúsið vera í dýrari kantinum en það fylgir kannski því að vera í Torfunni. Jafngóðan mat og faglegri þjónustu er hægt að fá víða í borginni fyrir minni pening. Ég gef staðnum 3 stjörnur.


Þessi rýni birtist í Mannlífi mars ´06

Pétur W. Kristjánsson In memoriam

Pétur W. Kristjánsson
IN MEMORIAM

Ef góðir hlutir gerast hægt,
gerast þá slæmir hlutir hratt?
Víst er að einhvernveginn er
maður stöðugt búinn undir góða hluti,
þeir slæmu koma manni svo til alltaf á óvart.
Góðir hlutir geta gerst mjög snögglega
og þeir slæmu dregist á langinn
en hitt er algengara;
að maður sé allsendis óviðbúinn því
hve snöggt slæmir hlutir geta gerst.

Mann setur hljóðan.

Þegar vinur er hrifinn burt jafn snöggt og nú
þá setur menn hljóða.

Blessuð sé minning Péturs W. Kristjánssonar

H.H.


Minning þessi birtist í Mbl. á útfaradegi Péturs heitins

Læknamiðstöðin, þó langt sé síðan

Heilbrigðis “þjónustan”,
Lítil reynslusaga

Ég þurfti að leita til læknamiðstöðvarinnar á Smáratorgi um síðustu helgi. Eftir reynslu mína af því batteríi get ég ekki mælt með því við nokkurn mann. Sonur minn, 10 mánaða gamall, fékk einhverja slæmsku í auga og ég vildi ekki taka neina áhættu og bíða til mánudags. Því hringdi ég í 1770 og fékk, eftir smá bið, að tala við hjúkrunarfræðing. Sú sagði mér að koma með drenginn og ég vildi vita hvor löng bið væri fyrirsjáanleg því þolinmæði barna er takmörkuð. Hálf klukkustund var svarið og ég dreif mig á staðinn. Þar biðu 4 og einn enn var að láta skrá sig þegar við mættum. Eftir skráningu, var okkur sagt að bíða, við yrðum kallaðir upp. Tveir eða þrír bættust í hópinn áður en einhver hreifing varð á. Þegar við höfðum beðið í 45 mínútur og drengurinn var farinn að ókyrrast mjög, sá ég að þeir sem voru á undan okkur voru allir farnir inn en líka sú sem hafði mætt um 10 mínútum á eftir okkur. Ég spurði því hvort ekki færi að koma að okkur og benti fullorðinni konu í afgreiðslunni á að stubburinn væri ekki nema 10 mánaða og svona löng bið væri honum ofviða. Hún sýndi engin svipbrigði eða viðbrögð en sagði lágt að við værum næstir. Ég ákvað því að standa með hann í fanginu, næst glerinu til að hún gleymdi okkur ekki strax aftur og sæi kannski sjálf ástandið á barninu.
Eitthvað gerist ...
Um 15 mínútum síðar hvíslaði símadaman nafn drengsins út um rifu á afgreiðsluglerinu og ég þóttist góður að hafa greint orðaskil. Þá fórum við inn um dyr inn á einhvern milligang og viti menn, þar sátu og biðu allir þeir sem höfðu beðið á undan okkur frammi á biðstofunni (og reyndar líka sú sem kom á eftir okkur). Mér fannst ég vera staddur í einhverskonar Monty Python skets eða Spaugstofu atriði þar sem sjúklingunum er vísað úr einum biðsal yfir í þann næsta og svo koll af kolli en fá aldrei að hitta neinn lækni. Það þyrmdi yfir mig og ég snöggreiddist. Hvers konar skrípaleikur er þetta eiginlega? Er kannski enginn læknir á vakt og bara stólað á það að menn gefist upp á biðinni? Það gerðum við feðgar allavega og ég strunsaði aftur fram um hinar rammgerðu og fjarlæstu millidyr til að fá endurgreitt. Jú jú það var ekkert mál að fá endurgreitt; ég yrði bara að skila henni bleika afritinu. Drengurinn í gólfið og allt uppúr vösunum því afritið skildi ég finna til að fullnægja í einu og öllu þörfum og kröfum hinnar stórkostlegu læknamiðstöðvar.
Athugasemd gerð símleiðis ...
Á leiðinni heim sauð á mér því lunginn úr sunnudagseftirmiðdegi okkar feðga var farinn í súginn og drengurinn orðinn verri í auganu. Ég ákvað því að hringja og fá aftur samband við hjúkrunarfræðinginn sem hafði ráðlagt okkur svo vel í upphafi. Eftir skyldubiðina fékk ég samband og hóf mál mitt á að segja að við hefðum farið að ráðum hennar og komið á stöðina. Hennar viðbrögð voru þá að svara með talsverðu þjósti “til hvers ertu þá að hringja í mig????”. Ég sagðist vera að hringja til að kvarta undan móttökunum og hinu algera tillits-og skilningsleysi sem við feðgar máttum þola á biðstofunum. Ég myndi nú fara heim með drenginn og bíða mánudags til að freista þess að hitta alvöru lækni á alvöru læknamiðstöð, þar sem þjónusta er enn hluti af heilbrigðisgeiranum.
Aðgengi að læknum ...
Framvegis mun ég ekki leggja heilsu mína eða barnanna minna í hendurnar á símadömum og afgreiðslufólki á læknamiðstöðvum, og ráðlegg öðrum það sama. Látið ekki segja ykkur að þetta eða hitt sé í lagi eða þoli bið. Við erum sjálf ábyrg fyrir velferð þeirra sem á okkur treysta og okkar eigin. Það er ekki nóg að gefa stíl og bíða og sjá til. Læknar verða að vera aðgengilegir fólkinu í landinu og þessari endalausu þrautargöngu í gegnum allskonar afgreiðslufólk, biðstofur, hjúkrunarfræðinga og aðra milliliði verður að linna. Þess má geta í lokin að við hittum lækni kl.9:40 á mánudagsmorgun og það tók hann innan við 5 mínútur að skoða drenginn og skrifa lyfseðil fyrir augndropum; drengurinn var orðinn góður fyrir kvöldið.


Pistill þessi birtist fyrst í janúar ´04